Աշխարհը գնում է դեպի մերկապարանոց ուժային քաղաքականություն, որի պայմաններում ուժ չունեցողներին սպասվում է դառը ճակատագիր։
Ինքնին, ուժ ու հզորություն չունեցող պետականությունը աբսուրդ է, անմտություն, որի հետ որևէ մեկը հաշվի չի նստում։
Մեր դեպքում դա անմտություն ու խորին ցավ է կրկնակի, քանի որ իրականում մենք ունենք ուժի ու հզորության մեծ պոտենցիալ, միայն մնում է այդ պոտենցիալը վերածել իրականության։
Հիրավի, աշխարհում մենք 10 միլիոնից ավելի ենք, որը կարող է հիմք դառնալ ցանցային տեսակի եզակի հզորություններից մեկը լինելու համար։
Նման եզակի երևույթի կազմակերպումը առաջին հերթին ենթադրում է ոչ գավառական մոտեցում, քանի որ վերջին 30 տարվա մեր պատմությունը միարժեքորեն ցույց տվեց, որ երկրի կառավարման գավառական քվազիգաղափարախոսությունը, վերջին հաշվով, կործանարար է։
Պավել Բարսեղյան